เนื้อหา
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีโอกาสเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศทางเครื่องบิน. โดยมีจุดหมายปลายทางการศึกษาดูงานด้านการศึกษาที่เมืองเซินเจิ้น ได้รับรู้รูปแบบการศึกษาที่แตกต่างกับการจัดการศึกษาไทยอย่างสิ้นเชิง เนื่องจากการศึกษาไทยยัดเยียดความรู้ให้นักเรียนจนแทบไม่มีเวลาหายใจ การใช้ชีวิตในโรงเรียนวันละเจ็ดชั่วโมงกับตำราและครูที่กลัวกับผลการสอบโอเน็ต กลัวกับผลการประเมินคุณภาพการศึกษาจนลืมธรรมชาติความต้องการของเด็กในแต่ละช่วงวัย ใช้การบังคับมากกว่าการสอนให้เกิดความตระหนักและจิตสำนึก
ในขณะที่การจัดการศึกษาในโรงเรียนที่ไปศึกษาดูงานเขาใช้เวลาในโรงเรียนสร้างระเบียบวินัยเน้นการออกกำลังกายร่วมกัน เน้นกิจกรรมที่นักเรียนได้แสดงออกถึงความเป็นผู้นำและผู้ตามที่ดี การใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ สิ่งเหล่านี้เมื่อมันเกิดขึ้นในตัวนักเรียน นักเรียนจะสามารถแสวงหาองค์ความรู้ด้วยตัวเองได้อย่างมีประสิทธิภาพ นักเรียนเกิดทักษะและความพร้อมในการดำรงชีวิตในสังคม
เมื่อไหร่เราจะเห็นภาพแบบนี้เกิดขึ้นกับโรงเรียนในประเทศไทยบ้าง ถ้าผู้คนในสังคมมีระเบียบวินัย รู้บทบาทของตัวเองในสังคม รู้จักการเป็นผู้นำและผู้ตามที่ดี รู้จักการแสวงหาข้อมูลจนสามารถสร้างองค์ความรู้ที่ถูกต้องด้วยตนเอง สังคมคงไม่วุ่นวายขนาดนี้
